Pop

Wiem, wiem, dzisiejszym młodziankom trudno uwierzyć, że kiedyś istniał świat bez internetu. To znaczy pewnie wierzą, ale kojarzy im się on z czasami smoków,...

Pan Bogusław dalej ma włos kruczoczarny, ale twarz bladą. I choć uśmiecha się do czytelników tabloidu, to jakoś tak smutnawo.

Najczęściej wycinają. Najpierw jest szum, zadęcie i nadzieja wszechpolska, a potem żal i szydera w tabloidach.

Jak zostać świątkiem w naszej kulturze pop? Takim guru, obnośnym autorytetem, pomniczkiem, który porusza lud polski?

Tu 150, tam 300, gdzie indziej znowu ze 150... Tysięcy oczywiście. W ostatnim tygodniu szefowie mediów różnorakich każdego dnia otwierali pewnie gazety z lekką...

Dlaczego im nie wyszło? Pewnie misie od kreowania wizerunku powiedzą jedno, spece od talentów wszelakich drugie, a lud prosty doda trzecie.

I co, wiecie już, że pan Dariusz K. nie będzie mógł telefonować do Allanka? A to, że pani Rozenek będzie twarzą papieru toaletowego? Parę milionów Polaków już...

Miało chlusnąć w oczy niedowiarkom. Jakością, nowością i śmiałością niezwykłą. Miało pokazać nam, że nasi telewizyjni magicy żadnych wyzwań się nie boją.

Ludzie telewizji odlatują. Oczywiście tylko ci naprawdę duzi, którym wyrosły odpowiednio duże skrzydła.

Parę dni minęło, a medialne grzmoty jakoś nie ustają. Bo przy okazji Oscara dla „Idy” nasze polskie trąby zadęły słusznie i gromko:

Wybory prezydenckie wygrał Bronisław Komorowski. Podrasowany, bez wąsów, niby po liftingu, ale takim ostrożnym, żeby starszaków nie wkurzyć.

Dla mnie ten pan był kiedyś nawet zabawny. Momentami. No a teraz czytam, że ten pan to cham i złodziej.

Obiecuję, że nie będę marudził o najsłynniejszej parce mijającego tygodnia. Bo marudzą o niej wszyscy.

Z polskim kryminałem przez lata był niezły kryminał. Bo przaśny był on wyjątkowo - kiepski język, kiepskie konstrukcje fabularne, zero ukłonów w stronę...

Wiadomo, jedni pieją po świt, inni biadolą. Bo rok był trudny, ale soczysty - od sportu i naszych zimowych gigantów, po politykę i pana Tuska na tronie w...

Sam towarzysz Lenin stwierdził w swej mądrości, że kino to najważniejsza ze sztuk. I tym razem się nie pomylił.

W zimowych dyscyplinach sportowych porobiło nam się letnio. Delikatnie mówiąc.

Późna jesień to dla ludzi, oglądających telewizję w sposób tradycyjny, czas ponury. Leje, zimno, ciemno i nuda w telepudełku.

Takich telewizyjnych ikon już nie ma. Bo nie ma też ani takich telewizji, ani takich seriali.

To nie są wybory dla misiów z okienka. Tych wszystkich znanych z tego, że są znani, starych gwiazd i młodych gwiazdorków.

O czym kochamy debatować, my, Polacy? Oczywiście o Polsce.

Jak mawiał klasyk, jest tyle różnych dróg przez życie, że człowiek ma prawo wybrać źle. Ale jak taki człowiek ciągle wybiera źle?