Śpiewanie łączy ludzi

Rozmowa z Zenonem Kurkiewiczem, śpiewakiem, uczestnikiem Przeglądu Artystycznego Ruchu Seniorów, który w miniony weekend odbył się w Świeciu. <!** Image 2 align=none alt="Image 190071" sub="fot. Marek Wojciekiewicz">

Ukończył Pan technikum rolnicze i przez wiele lat pracował jako urzędnik państwowy zajmujący się rolnictwem, później przyuczył się Pan do zawodu, skąd nagle to śpiewanie?

Nie tak nagle, bo już w czasach szkoły podstawowej ciągnęło mnie do estradowych występów. Później, kiedy wstąpiłem do Związku Młodzieży Wiejskiej, utworzyliśmy zespół teatralny. Spektakle, które tam przygotowaliśmy, zbierały całkiem dobre recenzje. Czasy były ciężkie, więc wszystkie siły trzeba było poświęcać na pracę. W pewnym momencie, kiedy moja rodzina się powiększyła, musiałem porzucić słabo płatną pracę w urzędzie i przyuczyć się do lepiej płatnego zawodu tokarza. W tym fachu przepracowałem ponad 10 lat. W tym okresie trudno było jednocześnie robić coś na polu kultury. Jednak w momencie kiedy przeszedłem na emeryturę, wszystkie te ciągoty wróciły ze zdwojona siłą.

Od wielu lat działa Pan w Klubie Seniora Kujawy i śpiewa w Zespole Pieśni i Tańca Piast, czym dla Pana jest członkostwo w tym zespole ?

Zespół Piast to nie tylko przedsięwzięcie artystyczne, oprócz prób, wyjazdów na występy, jesteśmy też zgraną paczka przyjaciół. Chodzimy razem na koncerty muzyki poważnej, organizujemy obchody ważnych rocznic, pomagamy sobie wzajemnie w zwykłych codziennych sprawach. Jednak śpiew jest tym najważniejszym spoiwem. Już dawno zauważyłem, że słuchanie wybitnych artystów to ogromna przyjemność, jednak gdy się samemu śpiewa, to dopiero jest potęga. Nie trzeba naukowych dowodów, by stwierdzić jak zbawienny wpływ na zdrowie ma śpiewanie. <!** reklama>

Czym jeszcze wypełnia Pan swój czas?

Prowadzę kronikę klubu i zespołu, staram się dokumentować w niej wszystko co w życiu naszej społeczności jest ważne. To jest dość pracochłonne, ale dające wiele satysfakcji zajęcie. Nie interesuje mnie siedzenie przed telewizorem i przeżywanie losów bohaterów głupawych seriali. Wolę autentyczne życie, wśród prawdziwych przyjaciół, których sam sobie wybrałem.