Na BFO jest czas i miejsce na wszystko - na balet z Kopenhagi przede wszystkim

Pewnie nie ma już nikogo, kogo zwiodłaby nazwa tej prestiżowej imprezy kulturalnej, już od 25 lat goszczącej w naszym teatrze muzycznym. To, że festiwal jest operowy, nie znaczy, że tylko ten gatunek jest w Novej na przełomie kwietnia i maja pokazywany. Organizatorzy, pod dowództwem dyrektora Macieja Figasa, zawsze dbają o to, by wystawiać operową klasykę w najlepszym wydaniu, ale też przełamywać tę formę i musicalem, i baletem.
W tym roku podziwialiśmy na inauguracji „Romea i Julię” w tradycyjnie premierowej interpretacji gospodarzy, by 2. i 3. maja dać się olśnić wirtuozerią Duńskiego Teatru Tańca.
Czerń i biel
Tylko dwoje Duńczyków tańczy w największym i najważniejszym zespole baletowym Danii. Jedenastoosobową formację, którą oklaskiwaliśmy w Bydgoszczy, tworzą jeszcze tancerze z Włoch, Anglii, Węgier, Australii, USA i Brazylii. Doborowe towarzystwo skupił wokół siebie kawaler Orderu Imperium Brytyjskiego, Tim Rushton. Był on przez blisko 20 lat dyrektorem artystycznym DTT, pozostając wiernym zasadzie łączenia klasyki z tańcem nowoczesnym. Jedną z błyskotliwych realizacji tej formuły są dwie etiudy, prezentowane w Bydgoszczy: „Czarny diament” z 2014 roku i „Kreda”, która miała premierę już w roku 2005.

W „Czarnym diamencie” niezwykłe efekty daje operowanie scenografią, odwzorowującą strukturę kamienia szlachetnego - w pierwszej części masywnie czarnego, w drugiej białego. Ściana ta daje idealne tło dla światła, przekazywanego sobie bohaterom opowieści o złożoności ludzkiego życia, skomplikowanych relacjach, ze sobą, ze światem. Pętli, jaką pokonujemy od narodzin do śmierci. Realizatorzy spektaklu wybrali ryzykowne zestawienie muzyki do baletu: 0d lirycznych skrzypiec Alexandra Balanescu po pulsujące beaty dj’a Trentemøllera. Ta różnorodność jednak znakomicie oddaje charakter ludzkiej kondycji, perfekcyjnie oddany tańcem znakomitych wykonawców. Znacznie wcześniejsza „Kreda” wydawała się prostsza w interpretacji.

Na szarej tablicy wymalowywane zostają kredą słowa, wprost nawiązujące do mądrości z Księgi Koheleta o tym, że w życiu jest czas rodzenia i czas umierania. Na tej samej ścianie symbolicznie zaznaczone zostaną wzniesienia i upadki bohatera, ale też pozostanie po nim bardzo konkretny ślad... Tu autor choreografii sięgnął po muzykę łotewskiego kompozytora Adventusa Peterisa Vasksa, przyznającego się do inspiracji Pendereckim i Lutosławskim.
Czas na Herculesa
Bydgoska publiczność nie była oryginalna w zachwycie nad wirtuozerią tancerzy z Kopenhagi. Cały świat podziwia ich techniczny kunszt i wrażliwość, pozwalające na osiągnięcie takiego efektu dramatycznego i artystycznego. Ciała wykonawców wydawały się pozbawione jakichkolwiek fizycznych barier, perfekcyjnie przygotowane do niesłychanie skomplikowanych układów choreograficznych. Poruszający spektakl był niewątpliwą ozdobą XXV Bydgoskiego Festiwalu Operowego.

A już w sobotę, na jego zakończenie, kolejne klasycznie wystawienie operowe - Nationaltheater Mannheim pokaże „Herculesa” Georga Friedricha Haendla. Po ascetycznych w formie popisach Duńskiego Teatru Tańca, znów zobaczymy dzieło monumentalne. Co tylko potwierdzi wspomnianą na wstępie różnorodność programową BFO...
https://expressbydgoski.pl/final-zwienczyl-dzielo-po-premierze-romea-i-julii/ar/13117940