Magda Jasińska rozmawia z pianistą, studentem bydgoskiej Akademii Muzycznej Szymonem Nehringem

[break]
Czy ta wizytówka Chopina Panu pomaga?
Bardzo lubię grać Chopina, jednak myślę, że zabłysnąłem na konkursie chopinowskim swoją pianistyką, a nie chopinistyką. Chciałbym również rozwijać swoją pianistykę w innym repertuarze. Nie chcę się zamykać w jednym kompozytorze, w moim przypadku lepsza jest wszechstronność.
Czy spotkał się już Pan z Krystianem Zimermanem - jest Pan jego stypendystą?
Niestety, maestro nie mógł przyjechać na rozdanie nagród, bo grał wówczas koncert. Cieszę się, że mogę być stypendystą tak wspaniałego pianisty i marzę o tym, żebym mógł się kiedyś z nim spotkać, bo bardzo inspiruję się jego pianistyką.
Trochę inaczej się potoczyło Pana życie po konkursie - wiele Pan koncertuje, czy jest jeszcze czas i miejsce na naukę?
To jest trudna sprawa, żeby to wszystko łączyć, więc staram się jak najwięcej czasu poświęcać muzyce i nauce nowych rzeczy. Mam bardzo dużo repertuaru do nauki.
Z profesorem Stefanem Wojtasem spotykacie się w Krakowie, czy często?
Bardzo różnie. Ostatnio pojechałem w dwutygodniową trasę, więc nie widziałem się z profesorem, ale teraz to spróbujemy nadgonić.
Na ile identyfikuje się Pan z bydgoską Akademią Muzyczną, której jest Pan studentem, a na ile z Krakowem.
Nie jestem tutaj często, ale utożsamiam się z tą akademią w stu procentach. W żaden sposób nie identyfikuje się z krakowską akademią. Przyjeżdżam tu na egzaminy około 10 razy w roku i jestem bardzo wdzięczny tutejszej uczelni, że zgodziła się przyjąć mojego profesora.

Inspirują mnie inne nagrania, podróże, natura, całe życie decyduje o tym, jak ja w danym momencie gram. - Szymon Nehring

Kto wymyślił u Pana fortepian?
Mój dziadek jest melomanem. Zachęcił mnie do grania na fortepianie, sprowadził pianino i w wieku 5 lat zacząłem grać. Potem potoczyło się to już normalną drogą - poszedłem do szkoły i zacząłem jeździć na konkursy.
I był Pan zawsze pilnym, chętnie ćwiczącym uczniem?
Niekoniecznie. Przez pierwszych 12 lat nie do końca lubiłem ćwiczenie. Owszem, chętnie grałem na estradzie, ale sama praca nad utworami to nie była dla mnie najprzyjemniejsza rzecz. Muszę przyznać, że w okresie szkolnym, mimo że byłem dość pilny, nie ćwiczyłem bardzo dużo. Dopiero na studiach zacząłem ćwiczyć więcej i robiłem to z przyjemnością.
Czyli był Pan zdolny, ale trochę leniwy?
Miałem więcej czasu na dzieciństwo - kopałem piłkę i byłem chyba zupełnie normalnym dzieckiem.
Czy konkursy Pana motywują do pracy?
Staram się, żeby tak nie było. Chcę, żeby to muzyka mnie motywowała do pracy. Inspirują mnie inne nagrania, podróże, natura, całe życie decyduje, jak ja w tym momencie gram. Nie jestem szczególnym zwolennikiem konkursów. Przystępuje do nich, ale nie z wolą walki, bo nie o to chodzi.
Potrzebuje Pan dużo czasu, by skupić się przed koncertem?
Im mniej czekania przed koncertem, tym lepiej. Jeśli jestem wypoczęty, to nie potrzebuję czasu do namysłu. Bardzo ważne jest napięcie przed koncertem i na tym staram się skupić.

Teczka osobowa

Szymon Nehring

- Uzdolniony pianista urodził się w 1995 roku w Krakowie. Jest zwycięzcą wielu konkursów pianistycznych oraz ubiegłorocznym finalistą XVII Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina.

Od kilku dni Szymon Nehring ma na koncie kolejną prestiżową nagrodę - Fryderka 2016, którego otrzymał w kategorii Album roku - recital solowy za nagranie „Chopin, Szymanowski, Mykietyn” wydane przez Stowarzyszenie im. Ludwiga van Beethovena i oficynę DUX. W Krakowie ukończył szkoły muzyczne I i II stopnia. Przez 11 lat uczył się w klasie fortepianu u mgr Olgi Łazarskiej. Obecnie jest studentem Akademii Muzycznej w Bydgoszczy w klasie prof. Stefana Wojtasa.