Ekonomia społeczna, czyli biznes z ludzką (kobiecą!) twarzą

Dorota Witt

O tym, że w przedsięwzięciach ekonomii społecznej działa z powodzeniem bardzo dużo kobiet i o tym, co mają wspólnego społeczne idee z domami ze słomy, mówi Grażyna Burdzy z Kujawsko-Pomorskiego Ośrodka Wsparcia Ekonomii Społecznej w Bydgoszczy.

Rentowny biznes i społeczne idee - czy to w ogóle da się połączyć?
Ekonomię społeczną można różnie postrzegać, podobnie, jak różne mamy wartości i cele. Dla mnie ekonomia społeczna to biznes z ludzką twarzą. Krótka i sugestywna definicja, choć spojrzeń na tę kwestię jest naprawdę sporo. Oczywiście, projekty, które są realizowane w tej sferze gospodarki, z reguły mają być rentowne, zarabiać na siebie, a często też po prostu przynosić zysk tym, którzy zaangażowali w ich realizację swój czas i energię, ale nie można zapominać, że nie o zrobienie wielkiego biznesu tutaj chodzi. Biznes staje się narzędziem do osiągnięcia innych, społecznych celów.

Jak np. ułatwienie długotrwale bezrobotnym bezbolesnego powrotu na rynek pracy? Idą do pracy w spółdzielni socjalnej, zamiast ustawiać się w długim ogonku do ośrodka pomocy społecznej, wędka zamiast ryby, o to chodzi?
Tak, o motywację, wsparcie, stabilizację, aktywizację społeczną i zawodową. Ale osoby wykluczone czy zagrożone wykluczeniem społecznym, którym niełatwo jest odnaleźć się na dynamicznym rynku pracy i w społeczeństwie, to nie tylko ci, którzy byli długo bezrobotni (z różnych powodów). To także, m.in., osoby po leczeniu uzależnień, byli więźniowie, niepełnosprawni czy wreszcie matki, które chcą wrócić do pracy po kilku latach przerwy, a nawet młodzi ludzie z dyplomami, ale bez doświadczeń zawodowych... Wachlarz jest naprawdę szeroki.