Wdowa dobra i wdowa zła, trucizna i antidotum

Okazało się bowiem, że ów nie tylko nie zamierzał skorzystać z protekcji żony, by zrobić gwarantującą jej powodzenie karierę nadwornego lekarza w Paryżu, ale wybrał drogę zawodową skazującą na „wygnanie” w miasteczku w Niemczech. Może komu innemu podobałoby się być żoną profesora uniwersytetu, ale pani Fontaine miała zupełnie inne ambicje. Lokalne towarzystwo (kobiety!) oceniała jako gnuśne, a ona lubiła wielki świat. Rada byłaby się wyrwać z tego środowiska, ale sprawy przybrały kolejny raz zły obrót – zafascynowany chemią mąż przedwcześnie zmarł. Po sobie pozostawił jednak, oprócz wielkich długów, złowieszcze dziedzictwo: torbę pełną wynalezionych przez siebie trucizn i antidotum. Jego śladem na ziemi była też jednak piękna, niewinna i dość… głupiutka córka, Minna. Wdowa Fontaine postanowiła zapewnić córce to, czego los odmówił jej – męża zamożnego. Cóż, podejrzenia o to, że przyczyniła się do zgonu doktora Fontaine, skazały ją – a tym samym Minnę - na towarzyską banicję i
przydomek „Izebel”
(biblijny synonim kobiety złej i okrutnej). Pani Fontaine postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce, zwłaszcza, że minione wypadki krzyżowały jej plany wydania córki za Fritza Kellera, syna bardzo bogatego kupca i uratowania się przez katastrofą finansową.
Los chciał jednak, by na drodze wdowy stanęła inna, równie rzutka wdowa. Pani Wagner straciła męża dokładnie w tym samym dniu 1828 roku. Tyle, że ona była mądrą i hojną żoną wspólnika pana… Kellera, i przejęła jego miejsce w firmie. Pewnego dnia te kobiety spotykają się w jednym domu. Pani Wagner towarzyszy Słomiany Jack, wyciągnięty przez nią z zakładu dla obłąkanych. Trafił tam po tym, jak służąc w pewnym laboratorium uniwersyteckim spożył truciznę, na którą, szczęśliwie, znaleziono odtrutkę. Przerażająco podobny los spotkał tymczasem niechętnego ślubowi pana Kellera, potem panią Wagner. Czy przewrotna, wykorzystująca jednak swój spryt i wdzięk pani Fontaine przeliczy się
po raz drugi?
Całą tę historię opowiada po latach David, siostrzeniec pani Wagner, zatrudniony w jej firmie i osobiście znający wszystkie osoby dramatu. To zgrabny zamysł autora – Wilkie Collinsa, którego premierowo tłumaczoną na polski prozą znów możemy się cieszyć dzięki wydawnictwu MG. Już w tym miejscu przypominałam prekursorską rolę, jaką odegrał autor „Córki Izebel” w historii literatury detektywistycznej. Ta powieść, moim zdaniem, najpełniej zasługuje na miejsce, które Collins w niej znajduje. Ma wartką narrację, pomysłową zagadkę kryminalną (choć nikt nie ma złudzeń, jak bardzo czarnym charakterem jest w niej wdowa Fontaine) i znakomicie zarysowane, wiarygodne psychologicznie postaci. Tak bardzo, że współczesnemu czytelnikowi nie będzie przeszkadzało, że to historia sprzed blisko 200 lat…
Wilkie Collons, Córka Izebel, Wyd. MG, Warszawa 2018.
Agatha i Jack