Historyk potwierdził, z jakich warstw zbudowany był wyszogrodzki wał

Erich Schmidt urodził się 12 października 1861 roku w Łobżenicy, w powiecie wyrzyskim rejencji bydgoskiej. Po ukończeniu szkoły elementarnej pobierał naukę w gimnazjum w Lipsku. W październiku 1874 r. rodzina Schmidtów przeniosła się do Bydgoszczy, gdzie ojciec Ericha otworzył kancelarię adwokacką.

Erich kontynuował edukację w Królewskim Gimnazjum im. Fryderyka Wilhelma i jesienią 1879 r. zdał tu maturę. W 1880 r. rozpoczął studia w Lipsku (w zakresie historii, filozofii, filologii klasycznej, orientalnej i niemieckiej), zaś dwa lata później przeniósł się na uniwersytet w Halle. W 1884 roku uzyskał stopień naukowy doktora. Rok później zdał państwowy egzamin uprawniający go do nauczania w szkole średniej, w efekcie czego został

zatrudniony jako nauczyciel

w gimnazjum bydgoskim, które wcześniej ukończył.

W 1885 r. Schmidt wstąpił do Towarzystwa Historycznego Obwodu Nadnoteckiego, wkrótce zostając członkiem zarządu. Dzięki jego staraniom założono odrębne towarzystwo historyczne w Bydgoszczy.

Ercih Schmidt był aktywnym badaczem dziejów Prowincji Poznańskiej, szczególnie dziejów bydgoskich w okresie przedrozbiorowym. Był autorem wielu odczytów i publikacji naukowych. Do jego najważniejszych dzieł należy praca „Aus Brombergs Vorzeit”, gdzie poruszał, między innymi, kwestię upadku Wyszogrodu w XIV w., jak również „Die Geschichte des Deutschtums im Lande Posen unter polnischer Herrschaft“, poruszająca niemieckie aspekty historii Poznańskiego.

Erich Schmidt uczestniczył w badaniach archeologicznych m.in. stanowisk w Buszkowie, Wąsoszu i Wudzynku.
W październiku 1889 roku kierował pracami w Wyszogrodzie, kontynuując niejako badania Abrahama Lissauera (z 1886 r.), którego prace doskonale znał. Prócz opisania

znanej już fizjonomii grodziska,

Schmidt stwierdzał, że jego wał złożony był z dwóch warstw: górnego poziomu z szarej ziemi ze spalenizną oraz dolnego z czystego piasku. Ponadto - jak ustalił - od strony północnej rdzeń wału wzmocniony był kamieniami ku fosie. Na jej terenie szybko zresztą natrafiono na wodę. W czasie badań wydobyto również skorupy z charakterystycznymi falistymi ornamentami, kości zwierzęce (koni, bydła, świń) oraz metalowe przedmioty jak nóż, gwoździe czy też ostrogę. Schmidt wraz z Lissauerem uznawani są za pionierów badań archeologicznych Wyszogrodu.

W 1903 r. badacz otrzymał stanowisko docenta w Akademii Królewskiej w Poznaniu, zaś po roku, w trybie nadzwyczajnym z uwagi na znaczący dorobek naukowy, uzyskał tytuł profesora. W schyłkowym okresie działalności zajął się również historią... Watykanu. W 1907 r. wyjechał do Rzymu, gdzie podjął pracę w Królewskim Pruskim Instytucie Historycznym. W 1909 r. został przewodniczącym zarządu Towarzystwa Historycznego Obwodu Nadnoteckiego. Zmarł 31 lipca 1911 r. w Szwajcarii, w miejscowości Ermatingen.